Walcowe przekładnie czołowe wewnętrzne
Uwagi ogólne
Walcowa przekładnia czołowa wewnętrzna składa się:
— z walcowego koła o uzębieniu zewnętrznym z zębami prostymi lub śrubowymi,
— z walcowego koła o uzębieniu wewnętrznym z zębami prostymi lub śrubowymi.
Jak to widać z rysunku współpraca między zębami koła o uzębieniu zewnętrznym i koła o uzębieniu wewnętrznym kształtuje się bardzo korzystnie, gdyż wypukłe zarysy zębów koła zewnętrznego współpracują z wklęsłymi zarysami zębów koła wewnętrznego.
Wynikają stąd następujące zalety:
— występuje bardzo duża sprawność; ze wzoru widzimy, że przez uwzględnienie w nawiasie znaku — „minus" uzyskuje się mniejsze wartości liczbowe wyrażenia w nawiasie, a przez to sprawność przybiera większe wartości aniżeli przy zazębieniu zewnętrznym,
— styk między współpracującymi zębami odbywa się na znacznie większej powierzchni, wskutek czego zazębienie to wykazuje większą wytrzymałość na nacisk powierzchniowy aniżeli zazębienie zewnętrzne, a jednocześnie
— występuje mniejsze zużywanie się zębów,
— występuje znaczny stopień pokrycia zapewniający współpracę większej liczby par zębów, co oczywiście zmniejsza obciążenie poszczególnych zębów kół i powoduje podwyższenie wytrzymałości zębów zarówno u podstawy, jak też na nacisk powierzchniowy,
— przekładnia ta ma zwartą budowę, przez co jest chętnie stosowana w przypadkach, w których jest ograniczona przestrzeń na jej zamieszczenie.
Przekładnia ta jednak wykazuje również pewne wady, a mianowicie:
— obróbka koła o uzębieniu wewnętrznym jest bardzo utrudniona nawet wówczas, gdy jest ograniczona tylko do skrawania; szlifowanie uzębienia jest wyjątkowo kłopotliwe,
— uzyskanie dużej gładkości powierzchni jest dość trudne, a przez to pogarsza się współczynnik tarcia i występuje silniejsze zużywanie się zębów,
— pomiary grubości zębów oraz zarysu zębów, linii zębów itp. są również połączone z większymi trudnościami aniżeli w kołach o uzębieniu zewnętrznym.
Obróbka uzębienia wewnętrznego może odbywać się:
— wg metody kształtowej frezowaniem lub dłutowaniem, przy czym narzędzie ma kształt wrębu koła,
— wg metody obwiedniowej za pomocą noża Fellowsa; na rysunku przedstawiono obwiedniowe położenia zęba noża Fellowsa.
Walcowa przekładnia czołowa wewnętrzna składa się:
— z walcowego koła o uzębieniu zewnętrznym z zębami prostymi lub śrubowymi,
— z walcowego koła o uzębieniu wewnętrznym z zębami prostymi lub śrubowymi.
Jak to widać z rysunku współpraca między zębami koła o uzębieniu zewnętrznym i koła o uzębieniu wewnętrznym kształtuje się bardzo korzystnie, gdyż wypukłe zarysy zębów koła zewnętrznego współpracują z wklęsłymi zarysami zębów koła wewnętrznego.
Wynikają stąd następujące zalety:
— występuje bardzo duża sprawność; ze wzoru widzimy, że przez uwzględnienie w nawiasie znaku — „minus" uzyskuje się mniejsze wartości liczbowe wyrażenia w nawiasie, a przez to sprawność przybiera większe wartości aniżeli przy zazębieniu zewnętrznym,
— styk między współpracującymi zębami odbywa się na znacznie większej powierzchni, wskutek czego zazębienie to wykazuje większą wytrzymałość na nacisk powierzchniowy aniżeli zazębienie zewnętrzne, a jednocześnie
— występuje mniejsze zużywanie się zębów,
— występuje znaczny stopień pokrycia zapewniający współpracę większej liczby par zębów, co oczywiście zmniejsza obciążenie poszczególnych zębów kół i powoduje podwyższenie wytrzymałości zębów zarówno u podstawy, jak też na nacisk powierzchniowy,
— przekładnia ta ma zwartą budowę, przez co jest chętnie stosowana w przypadkach, w których jest ograniczona przestrzeń na jej zamieszczenie.
Przekładnia ta jednak wykazuje również pewne wady, a mianowicie:
— obróbka koła o uzębieniu wewnętrznym jest bardzo utrudniona nawet wówczas, gdy jest ograniczona tylko do skrawania; szlifowanie uzębienia jest wyjątkowo kłopotliwe,
— uzyskanie dużej gładkości powierzchni jest dość trudne, a przez to pogarsza się współczynnik tarcia i występuje silniejsze zużywanie się zębów,
— pomiary grubości zębów oraz zarysu zębów, linii zębów itp. są również połączone z większymi trudnościami aniżeli w kołach o uzębieniu zewnętrznym.
Obróbka uzębienia wewnętrznego może odbywać się:
— wg metody kształtowej frezowaniem lub dłutowaniem, przy czym narzędzie ma kształt wrębu koła,
— wg metody obwiedniowej za pomocą noża Fellowsa; na rysunku przedstawiono obwiedniowe położenia zęba noża Fellowsa.