Istota zazębienia o kołowo-łukowych zarysach zębów

Tendencja do zastosowania zazębienia, w którym jedno koło ma tylko głowę zęba o wypukłym zarysie, zaś drugie (współpracujące) — wklęsłe zarysy stopy zębów powstała na tym tle, że przekładnia wykazuje następujące zalety:
— naciski powierzchniowe rozkładają się na większą powierzchnię, przez co rośnie trwałość przekładni,
— poślizgi są jednokierunkowe, a więc jest zachowana ciągłość w przeciwieństwie do zazębienia ewolwentowego, przez co można uzyskać korzystniejsze warunki smarowania z zachowaniem filmu olejowego przez cały okres zazębienia,
— występuje mniejsze zużycie boków zębów,
— występują mniejsze straty energetyczne w myśl wzoru, gdyż przekładnia ta jest zbliżona do przekładni o wewnętrznym zazębieniu, a przez to w przytoczonym wzorze można w nawiasie przyjąć znak minus a nie plus, jak to jest w zewnętrznej przekładni walcowej o zazębieniu ewolwentowym,
— wykazuje większą sprawność.

Te zalety mogą oczywiście wystąpić jedynie w przypadku dobrego i dokładnego wykonania nie tylko kół, lecz również skrzynki przekładniowej.

Porównując różne typy zazębienia należy stwierdzić, że pola przyporu przedstawiają się rozmaicie:
— w przekładni czołowej o czołowym zazębieniu ewolwentowym z zębami śrubowymi linie styku są ukośne,
— w przekładni VBB (Vickers-Bostock-Bramley) linie styku układają się podobnie jak poprzednie lecz łukowo,
— w przekładni Wildhabera i Nowikowa styk jest punktowy wędrujący podczas zazębienia wzdłuż linii zęba.