Stożkowe przekładnie Gleasona

Stożkowe przekładnie czołowe o zębach kołowo-łukowych (Gleasona)

Obróbka zębów jest przeprowadzana za pomocą głowicy frezowej o zębach wystających z powierzchni czołowej. Dzięki różnemu mimośrodowemu ustawieniu osi obrotu O1 głowicy uzyskuje się różne średnie kąty pochylenia linii zęba.

Ponieważ w głowicy zęby o zewnętrznych krawędziach skrawających są rozstawione na większym promieniu, aniżeli zęby o wewnętrznych krawędziach
skrawających, przeto wklęsła linia zęba ma mniejszą krzywiznę aniżeli wypukła linia zęba. Po zmontowaniu tak obrobionych kół zęby dolegają do siebie w środku długości.


Według f. Gleason istnieją dwie metody obróbki kół:
I metoda jest metedą obwiedniową, przy której ruch odtaczania odbywa się w kierunku strzałki A i B'.
II metoda polega na wcinaniu się zębów (ostrzy) głowicy frezowej w głąb koła talerzowego (a więc otrzymuje się zęby trapezowe), zaś w kole mniejszym uzyskuje się zarysy zębów odbiegające cd oktoidalnych przez użycie specjalnej głowicy frezowej i odpowiednich ruchach odtaczania. Jest to metoda obróbki nazwana przez f. Gleason „Formate". Odznacza się ona bardzo dużą wydajnością, lecz może być zastosowana przy predukcji wielkoseryjnej.

Konstrukcyjne założenia są dla obydwu metod takie same, z tym że dla metody „Formate" obowiązuje zasada, że najmniejszy kąt stożka podziałowego koła większego (talerzowego) może wynosić 70°.

Przekładnie te charakteryzują się tym, że:
1) Zęby są zbieżne, tj. stożki podziałowy i dna wrębów zbiegają się we wspólnym wierzchołku.
2) Znajdują zastosowanie zęby niskie (y < 1) o współczynnikach wysokości zęba y = 0,7, 0,75, 0,8 i 0,85 w zależności od liczby zębów w mniejszym kole oraz od przełożenia przekładni.
3) Według zaleceń f. Gleason należy stosować luz wierzchołków lw = 0,188mc.

Drukuj