Metody kształtowania powierzchni na obrabiarkach
Metody kształtowania powierzchni na obrabiarkach klasyfikuje się z dwóch punktów widzenia:
a) z punktu widzenia tworzenia linii charakterystycznych przez krawędź skrawającą narzędzia,
b) z punktu widzenia sposobu realizowania linii charakterystycznych przez elementy robocze obrabiarki.
Klasyfikację metod kształtowania powierzchni w zależności od charakteru styku krawędzi skrawającej narzędzia z powierzchnią obrabianą podał W. Gwiazdowski w pracy "Kinematyka obrabiarek". Wychodząc z podziału narzędzi skrawających na narzędzia kształtowe, punktowe i ob-wiedniowe, W. Gwiazdowski wyodrębnił sześć podstawowych metod kształtowania powierzchni oznaczonych symbolami literowymi wg klucza:
1) Ka — obróbka narzędziami kształtowymi, których punkty krawędzi skrawających tworzą na powierzchni obrabianej ślad ciągły, np. toczenie i struganie nożami kształtowymi, przeciąganie itp.;
2) Kb — obróbkę narzędziami kształtowymi, których punkty krawędzi skrawającej narzędzia wchodzą okresowo w styczność z przedmiotem obrabianym, tworząc linię charakterystyczną jako ślad punktowy; do tej grupy metod kształtowania zalicza się frezowanie i szlifowanie;
3) Pa — obróbka narzędziami punktowymi (wierzchołkowymi) przy ciągłym styku wierzchołka narzędzia z powierzchnią obrabianą, np. toczenie, frezowanie głowicami frezowymi, wiercenie, struganie i in.
4) Pb — obróbka frezowaniem i szlifowaniem powierzchni złożonych (tzw. obróbka przestrzenna);
5) Oa — obróbka obwiedniowa narzędziami tworzącymi I linię charakterystyczną jako punktowy ślad kolejnych położeń krawędzi skrawającej narzędzia podczas ruchu tocznego, zaś II linia charakterystyczna jest odtwarzana w sposób ciągły; do tej grupy należy obwiedniowe toczenie i struganie;
6) Ob — obróbka obwiedniowa, przy której obie linie charakterystyczne są tworzone jako ślady punktowe, np. obwiedniowe frezowanie i szlifowanie.
a) z punktu widzenia tworzenia linii charakterystycznych przez krawędź skrawającą narzędzia,
b) z punktu widzenia sposobu realizowania linii charakterystycznych przez elementy robocze obrabiarki.
Klasyfikację metod kształtowania powierzchni w zależności od charakteru styku krawędzi skrawającej narzędzia z powierzchnią obrabianą podał W. Gwiazdowski w pracy "Kinematyka obrabiarek". Wychodząc z podziału narzędzi skrawających na narzędzia kształtowe, punktowe i ob-wiedniowe, W. Gwiazdowski wyodrębnił sześć podstawowych metod kształtowania powierzchni oznaczonych symbolami literowymi wg klucza:
1) Ka — obróbka narzędziami kształtowymi, których punkty krawędzi skrawających tworzą na powierzchni obrabianej ślad ciągły, np. toczenie i struganie nożami kształtowymi, przeciąganie itp.;
2) Kb — obróbkę narzędziami kształtowymi, których punkty krawędzi skrawającej narzędzia wchodzą okresowo w styczność z przedmiotem obrabianym, tworząc linię charakterystyczną jako ślad punktowy; do tej grupy metod kształtowania zalicza się frezowanie i szlifowanie;
3) Pa — obróbka narzędziami punktowymi (wierzchołkowymi) przy ciągłym styku wierzchołka narzędzia z powierzchnią obrabianą, np. toczenie, frezowanie głowicami frezowymi, wiercenie, struganie i in.
4) Pb — obróbka frezowaniem i szlifowaniem powierzchni złożonych (tzw. obróbka przestrzenna);
5) Oa — obróbka obwiedniowa narzędziami tworzącymi I linię charakterystyczną jako punktowy ślad kolejnych położeń krawędzi skrawającej narzędzia podczas ruchu tocznego, zaś II linia charakterystyczna jest odtwarzana w sposób ciągły; do tej grupy należy obwiedniowe toczenie i struganie;
6) Ob — obróbka obwiedniowa, przy której obie linie charakterystyczne są tworzone jako ślady punktowe, np. obwiedniowe frezowanie i szlifowanie.