Klasyfikacja metod kształtowania powierzchni
W klasyfikacji metod kształtowania powierzchni ze względu na sposób realizowania linii charakterystycznych przez mechanizmy obrabiarki, przyjętej przez I. M. Kuczera, wyodrębnia się cztery podstawowe metody: geometryczną, kopiową, kinematyczną i numeryczną.
Metady geometryczne polegają na tym, że tory ruchów punktów odtwarzających linie charakterystyczne powierzchni są określone jednoznacznie przez kształt i wzajemne położenie prowadnic, przy czym pojęcie prowadnic obejmuje również łożyska, np. łożyska wrzecion, stołów obrotowych itp.
Ponieważ prowadnice zespołów i elementów roboczych obrabiarek są przeważnie prostoliniowe albo obrotowe, to linie charakterystyczne powierzchni kształtowanych tą metodą mogą być w zasadzie tylko liniami prostymi albo okręgami kół, przy czym
Metody kopiowe pozwalają na odtwarzanie na przedmiocie obrabianym linii charakterystycznych powierzchni (najczęściej jednej, rzadziej obydwóch) z analogicznego lub wykonanego w odpowiedniej skali zarysu wzorcowego (wzornika). Metody kopiowe znalazły szerokie zastosowanie do obróbki różnorodnych powierzchni obrotowych, walcowych-niekołowych i złożonych.
Metody kinematyczne polegają na odtwarzaniu na przedmiocie obrabianym linii charakterystycznych, nie będących prostymi ani okręgami kół, w oparciu o prawa kinematyki wg jednej z dwóch opisanych niżej zasad.
a) Wypadkowy ruch kształtowania linii charakterystycznej uzyskuje się przez złożenie dwóch lub więcej ruchów elementarnych (prostoliniowych lub obrotowych), powiązanych między sobą według określonej zależności matematycznej nie będącej funkcją czasu, realizowanej za pomocą sprzężeń kinetycznych. Podział elementarnych ruchów kształtowania pomiędzy narzędzie i przedmiot obrabiany może być dowolny, ponieważ istotne znaczenie w procesie kształtowania powierzchni ma ruch narzędzia w układzie związanym z przedmiotem obrabianym.
Metady geometryczne polegają na tym, że tory ruchów punktów odtwarzających linie charakterystyczne powierzchni są określone jednoznacznie przez kształt i wzajemne położenie prowadnic, przy czym pojęcie prowadnic obejmuje również łożyska, np. łożyska wrzecion, stołów obrotowych itp.
Ponieważ prowadnice zespołów i elementów roboczych obrabiarek są przeważnie prostoliniowe albo obrotowe, to linie charakterystyczne powierzchni kształtowanych tą metodą mogą być w zasadzie tylko liniami prostymi albo okręgami kół, przy czym
Metody kopiowe pozwalają na odtwarzanie na przedmiocie obrabianym linii charakterystycznych powierzchni (najczęściej jednej, rzadziej obydwóch) z analogicznego lub wykonanego w odpowiedniej skali zarysu wzorcowego (wzornika). Metody kopiowe znalazły szerokie zastosowanie do obróbki różnorodnych powierzchni obrotowych, walcowych-niekołowych i złożonych.
Metody kinematyczne polegają na odtwarzaniu na przedmiocie obrabianym linii charakterystycznych, nie będących prostymi ani okręgami kół, w oparciu o prawa kinematyki wg jednej z dwóch opisanych niżej zasad.
a) Wypadkowy ruch kształtowania linii charakterystycznej uzyskuje się przez złożenie dwóch lub więcej ruchów elementarnych (prostoliniowych lub obrotowych), powiązanych między sobą według określonej zależności matematycznej nie będącej funkcją czasu, realizowanej za pomocą sprzężeń kinetycznych. Podział elementarnych ruchów kształtowania pomiędzy narzędzie i przedmiot obrabiany może być dowolny, ponieważ istotne znaczenie w procesie kształtowania powierzchni ma ruch narzędzia w układzie związanym z przedmiotem obrabianym.