Przekładnia walcowa o wewnętrznym zazębieniu

Przekładnia walcowa o wewnętrznym zazębieniu składa się z dwóch kół, z których jedno (mniejsze) ma uzębienie zewnętrzne, drugie zaś (większe) posiada uzębienie wewnętrzne.

Odległość osi w tej przekładni obliczamy ze wzoru.
Wymiary koła o uzębieniu wewnętrznym obliczamy ze wzorów.

Koło o uzębieniu wewnętrznym nie może mieć dowolnej ilości zębów. Pamiętać bowiem musimy o tym, że głowa zęba jest skierowana ku środkowi, a ząb ma wklęsłe zarysy boków. Biorąc pod uwagę fakt, że ewolwenta stanowiąca zarys boku zęba bierze początek na kole zasadniczym, dochodzimy do wniosku, że średnica koła wierzchołkowego tego koła zębatego musi być większa lub co najmniej równa średnicy koła zasadniczego.

Stopień pokrycia

Położenie punktów E1 i E2, a więc początku i końca zazębienia (przyporu), a tym samym stopień pokrycia zależy od sposobu obróbki zębów w obydwu współpracujących kołach zębatych.

Teoretycznie początek zazębienia mógłby leżeć w punkcie E, gdyby małe koło (o uzębieniu zewnętrznym) miało nacięte zęby metodą obwiedniową przy użyciu narzędzia o uzębieniu zewnętrznym (o takiej wielkości jak koło 2), zaś koło o wewnętrznym uzębieniu i to narzędzie (o zewnętrznym uzębieniu) miało nacięte zęby frezem kształtowym o teoretycznie poprawnej ewolwencie.

Jeśli jednak obierzemy do obróbki zębów obydwu kół metody obwied-niowe, wówczas koło o uzębieniu wewnętrznym mogłoby mieć zęby nacięte jedynie metodą Fellowsa, zaś koło o uzębieniu zewnętrznym narzędziem o kształcie zębatki lub narzędziem Fellowsa.