Przekładnie ze ślimakiem globoidalnym o prostoliniowym zarysie osiowym

Jak już na wstępie podkreślono, w przekładniach globoidalnych spotyka się różne rozwiązania zarysów zębów ślimaka. Najpopularniejszy jak dotąd wydaje się być ślimak, zwany przez jednych ślimakiem Hindley'a, a przez innych ślimakiem Cone'a. Jest to ślimak o prostoliniowej powierzchni zębów, przy czym tworząca leży w płaszczyźnie osiowej ślimaka i jest styczną do okręgu koła, który nazywamy kołem podstawowym.

Zarys osiowy ślimaka Hindley'a jest linią prostą, przy czym rzeczą znamienną jest, że styk zębów ślimaka z zębami ślimacznicy zachodzi przede wszystkim w płaszczyźnie przekroju osiowego ślimaka, a zarys zębów ślimacznicy w środkowej jej przekroju jest również prostoliniowy.

Długość ślimaka globoidalnego musi być ograniczona. Ograniczenie wynika stąd, że prosta tworząca powierzchnię zębów ślimaka nie może być nachylona pod kątem mniejszym od 90° do wektora, który jest równoległy z osią ślimaka i którego początek znajduje się w środku ślimacznicy (rys. poniżej).

Zarys zębów i graniczne położenie tworzących
 

Ta część bowiem powierzchni zębów, która byłaby utworzona przez prostą nachyloną pod kątem mniejszym od kąta prostego byłaby albo stracona dla współpracy zębów, albo uniemożliwiłaby montaż przekładni. Istnieje więc warunek, w myśl którego czynna długość ślimaka l1 musi być mniejsza od średnicy kola podstawowego  1m gdzie d=0  średnica koła podstawowego.

Czynna długość ślimaka powinna być poza tym równa długości freza ślimakowego, którym obrobione zostały zęby ślimacznicy. Jest to z kolei drugi warunek, który określa czynną długość ślimaka.

Drukuj